Save the Kardashians 30/11/2010

«On 01.12.2010 Kim Kardashian will die. But you can buy her life back.»

Ποιος να μπαίνει τώρα σε έξοδα…

κενο

ΥΓ. Για να μην τρομάξουν οι θαυμαστές των αδερφών Καρντάσιαν, η παραπάνω φωτογραφία ανήκει στην εκστρατεία «Digital Life Sacrifice»,  που έχει στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για τη φιλανθρωπική εκστρατεία της Αλίσια Κις, «Keep a Child Alive». Διάφοροι σταρ «θυσιάζουν» την ψηφιακή τους ζωή (facebook, twitter, κλπ) και «ανασταίνονται» μόνο αν συγκεντρωθεί το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων.

Separated at birth #7 29/11/2010

Ελπίδα

Sally Spectra

                                                                   

Το παλιό του ΣουΚού 1 28/11/2010

Καλώς ήρθατε στη νέα σειρά άρθρων του papagafa, που όπως υποσχέθηκα και σε σχόλιο του ΟΥΚ «ΟΥΚ» θα ξεκινήσω να γράφω τα σαββατοκύριακα!

Μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό: ήταν ξανθός σαν κι εμένα (τότε), είχε ηγετικές ικανότητες, ήταν πολυμήχανος και χειριζόταν τις καταστάσεις προς όφελός του, αλλά κυρίως νταραβεριζόταν με την Κέλυ! Ο λόγος για τον Ζακ Μόρρις, που όσο αστείο κι αν φαίνεται τώρα, τότε ήταν είδωλο (και δικό μου, ναι!). Ο Ζακ ως πρωταγωνιστής της σειράς είχε πάντα ένα πολύ cool στυλ και ήταν από τους λίγους της εποχής που έσπαζε τον τέταρτο τοίχο και μιλούσε στην κάμερα με τα γνωστά «time out» και «time in» του.

Λατρεμένος χαρακτηρας στο πλευρό του Ζακ, ήταν ο Σκρητς. Ως ο απαραίτητος νερντ της υπόθεσης, ήταν μαζί με το Ζακ από το δημοτικό και διατηρούσε μία ενδιαφέρουσα σχέση φιλίας και υποταγής μ’ αυτόν καθώς δεχόταν την προστασία του. Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς του για τη Λίζα, τον ταλαιπωρούσε κατά τη διάρκεια όλης της σειράς, με διάλειμμα τη σύντομη σχέση του με την Βάιολετ (Tory Spelling! Άουτς! Αυτό πόνεσε!). Χαρακτηριστική του τακτική αυτοπροστασίας: να κρύβεται στο ντουλαπάκι του!

Ο τελευταίος από τους άντρες της παρέας και αυτός που παρουσιάζεται ως ο πιο «άντρας», ο Σλέητερ. Αναγκασμένος να αλλάζει μέρος συνεχώς λόγω πατέρα στρατιωτικού, καταλήγει στο Μπέισαιντ όπου γίνεται ο ερωτικός αντίπαλος του Ζακ για την Κέλυ. Όταν ο Ζακ καταφέρνει να κερδίσει την Κέλυ, ο Σλέητερ μετατρέπεται σε κολλητό του φίλο και στρέφει το ενδιαφέρον του προς την Τζέσσι με την οποία φαίνεται τελείως ασύμβατος. Trademark: Μιλάει περισσότερο με τους δικέφαλούς του παρά με το στόμα του.

Η Κέλυ. Τότε μας άρεσε πολύ, αν και ξαναβλέποντάς την τώρα, δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Ήταν η γνωστή δημοφιλής cheerleader που την γούσταρε πολύ ο Ζακ (και στην πρώτη σαιζόν και ο Σλέητερ). Η ηθοποιός Tiffani-Amber Thiessen συναγωνίστηκε με την Jennie Garth για το ρόλο αλλά τελικά τον κέρδισε. Οι δυο ηθοποιοί, συναντήθηκαν χρόνια αργότερα στο Μπέβερλυ Χιλς όπου η Garth είχε τον ρόλο μιας άλλης πολύ γνωστής Κέλυ.

Η δεύτερη κοπέλα της παρέας ήταν η Τζέσσι. Πρόεδρος της τάξης, ακτιβίστρια, ιδεαλίστρια, φεμινίστρια και ό,τι άλλο τελειώνει σε «-ίστρια» (εκτός του Καποδίστρια). Η σχέση της με τον Σλέητερ ήταν ταραχώδης μιας και οι απόψεις τους ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετες. Καλή φίλη και γειτόνισσα του Ζακ και χαρακτήρας με πολλά προβλήματα, μέχρι που πέρασε και περίοδο εξάρτησης σε χάπια καφεΐνης.

Το αντικείμενο του πόθου του Σκρητς, η Λίζα, ήταν η κλασσική τρέντυ κοπέλα που ασχολείται με τη μόδα και τα κουτσομπολιά. Κι αυτή φίλη του Ζακ, πολύ λάιτ χαρακτήρας, από πλούσια οικογένεια που ποτέ δεν ενέδωσε στον Σκρητς, όσο κι αν θέλαμε όλοι να τον δούμε ευτυχισμένο.

Τέλος, ο διευθυντής του σχολείου ο μίστερ Μπέλντινγκ, ήταν αυτός που προσπαθούσε μονίμως να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη και να διορθώσει τα ανακατώματα του Ζακ.

Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο Μπέησαιντ Χάισκουλ, στο Λος Άντζελες, απ’ το ’89 μέχρι το ’93 κ αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα για τι μιλάμε, ας μη συνεχίσει να διαβάζει, δεν έχει νόημα. Εδώ θα βάλω το τραγουδάκι και μια έκπληξη:

Well, I wake up in the morning,
And the ‘larm gives out a warning,
And I don’t think I’ll ever make it on time.
.
By the time I grab my books,
And I give myself a look,
I’m at the corner, just in time to see the bus fly by.
.
It’s all right, ‘cos I’m Saved by the Bell.
.
If the teacher pops a test,
I know I’m in a mess,
And my dog ate all my homework last night.
.
Riding low in my chair,
She won’t know that I’m there,
If I can hand it in tomorrow it’ll be all right.
.
It’s all right, ‘cos I’m Saved by the Bell.

 

LikeCo mmentIUm

Τις τελευταίες ώρες διέρευσε στη blogodiaroia ότι σήμερα (χθες πλέον) είναι τα γενέθλια του papagafa. Είναι αλήθεια, ο papagafas γίνεται ##. Εδώ να σημειώσω, ότι λογοκρίνω την ηλικία μόνο για να προστατευτούν οι αντίστοιχες ηλικίες  άλλων συντελεστών της blogodiaroias  που έχουν αναφερθεί συγκριτικά. Ο papagafas ποσώς ενδιαφέρεται για νούμερα!

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν και μιας και έχω λίγο χρόνο να διαθέσω θα ήθελα να σχολιάσω τη σύγχρονη ευχολογία..

Κατ’ αρχήν αναλογία ασύγχρονης προς σύγχρονη επικοινωνία, ή πιο συγκεκριμένα φεησμπουκηκών ευχοτοιχοκολλήσεων προς παραδοσιακά τηλεφωνήματα για «χρόνια πολλά», ίσον 4:1.

Τέσσερις στους πέντε φίλους μου δηλαδή προτιμούν να κοτσάρουν ένα «χρόνια πολλά» σε κάποιον ψηφιακό τοίχο, αντί να με πάρουν τηλέφωνο και να ακούσουν την υπέροχη ζεστή χροιά της μελωδικής φωνής μου; Απογοητεύτηκα. «Μήπως όμως φταίει κάτι άλλο;», σκέφτηκα μετά, και είπα να μελετήσω σε βάθος την αναλογία του facebook.

Από τους φεησμπουκαράδες λοιπόν, το 30% βρίσκεται στο εξωτερικό, το 10% είναι περισσότερο γνωστοί παρά φίλοι, οπότε κάτι γίνεται. Το υπόλοιπο 35% φίλοι και 25% πολύ καλοί φίλοι, απλά προτίμησαν το facebook αντί του τηλεφώνου χωρίς κανέναν εμφανή λόγο.

Μετά από αυτόν το διαχωρισμό, τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Κατ’ αρχήν, ήταν μια ανακούφιση το γεγονός ότι το πρώτο 40% εύκολα δικαιολογείται για την επιλογή του μέσου, μιας και οι του εξωτερικού είχαν καλύτερη ή μόνη πρόσβαση μέσω facebook και οι απλοί γνωστοί απλά έδωσαν το παρόν προσπαθώντας να αποφύγουν τα αμήχανα «αμμ… και πού βρίσκεσαι τώρα;» και «εμμμ.. ωραία.. αυτά.. τα λέμε.. χάρηκα που σε άκουσα..». Από την άλλη μεριά όμως το ποσοστό 25% των καλών φίλων, με προβλημάτισε πολύ. Με δικαιολογημένους σχεδόν τους μισούς λοιπόν, είπα να προχωρήσω περισσότερο την έρευνα μήπως βρω καλύτερα αποτελέσματα.

Ακολούθησε λοιπόν η μελέτη των τηλεφωνημάτων. Πρώτο χτύπημα: μήνυμα από το εξωτερικό. Ναι λοιπόν, παρ’ όλο το εξωτερικό, υπάρχουν και πιο άμεσοι και προσωπικοί τρόποι επικοινωνίας από τον τοίχο του facebook, όπως ένα απλό κλασικό πατροπαράδοτο sms. Τα υπόλοιπα τηλεφωνήματα: κάποιοι καλοί φίλοι, η κουρασμένη από τη ζωή gliba, η αγαπημένη μου ξαδέρφη και η επίσης αγαπημένη glykopatata. Ως εδώ καλά, αλλά να που έρχεται και το άλλο χτύπημα: κάποια γνωστή που δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις. Ναι, υπήρχε κάποια που αποφάσισε να αντιμετωπίσει τα αμήχανα «εμμ» και «αμμ» προκειμένου να ευχηθεί «χρόνια πολλά» με έναν πιο ανθρώπινο τρόπο.

«Και γιατί όχι;», σκέφτηκα «γιατί τόσο βόλεμα;» το εύκολο, ποτέ δε σήμαινε και το καλύτερο. Το αντίθετο μάλιστα, αυτό που θέλει κόπο είναι και αυτό που εκτιμάται. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει τόσο εύκολες που απαξιώθηκαν. Αποτέλεσμα; Δύσκολα βρίσκει κανείς πραγματικές, βαθιές ανθρώπινες σχέσεις πια. Στην επιφάνεια είματε όλοι φίλοι για διάφορους λόγους (τυχαία, επειδή βολεύει, για μάρκετινγκ ή απλά επειδή μπορούμε), αλλά ουσιαστικά οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις έχουν λιγοστέψει δραματικά.

Και δε φταίει το facebook, γιατί κι εκεί υπάρχει η δυνατότητα να στείλεις προσωπικό μήνυμα. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι θα προσπαθήσεις περισσότερο, ότι θα συντάξεις κάτι πιο δομημένο από μια φράση σ’ έναν τοίχο και κυρίως ότι θα έχεις μια πιο προσωπική επαφή που μπορεί ακόμα και να -Ω! Θεοι!- δημιουργεί και την προσδοκία απάντησης! Mendo kuse!

Ως παραδοσιακός υποστηρικτής της ψηφιακής τεχνολογίας και της νέας ψηφιακής κοινωνίας, έχω να πω ότι σήμερα προβληματίστικα. Ναι στα ψηφιακά, όχι στα εύκολα!

Καλώς τον!!! 27/11/2010

Έφτασε λοιπόν η ώρα που όλοι περιμέναμε, να μπει επιτέλους ο papagafas στο τιμημένο club των ##άρηδων!!!!!

Καλωσόρισες papagafa μας….let’s walk altogether downhill!!!! (επίσης να ζήσεις και χρόνια πολλά κλπ. κλπ.)

ΟΥΚ «ΟΥΚ» 26/11/2010

Οι Νεκρικοί Διάλογοι του Λουκιανού, το South Park και η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης για τη νέα ελληνική σειρά: «Ουκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος». «Να το δεις!», «Είναι πολύ ωραίο!» και άλλα τέτοια άκουγα τελευταία από φίλους και είπα να δω κι εγώ περί τίνος πρόκειται..

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από την εξής ευφυή ιδέα: Ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος, όπως αναφέρεται και στους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού, δεν έχει να πληρώσει τον οβολό για τα ναύλα στο Χάροντα, τον πορθμέα του Άδη. Χωρίς τα ναύλα, ο Χάρων δε μπορεί να τον περάσει από τον ποταμό Αχέροντα. Στο διάλογο που ακολουθεί (στον οποίο συμμετέχει και ο Ερμής ως ψυχοπομπός και άρα υπεύθυνος για το Μένιππο μέχρι εκεί) ο Μένιππος διατυπώνει το επιχειρήμά του «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» δηλαδή «δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει», εξ’ ου και ο τίτλος της σειράς.

Εδώ διαφοροποιούνται τα πράγματα από τους Νεκρικούς Διαλόγους, κατά τους οποίους ο Μένιππος είναι ο μόνος που κατάφερε ποτέ να διασχίσει τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τα ναύλα. Στη σειρά λοιπόν, ο Μένιππος ξαναγυρνάει στον κόσμο των ζωντανών όπου και ζει ως σήμερα αφού δε μπορεί να πεθάνει. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν με την αλλαγή από το δωδεκάθεο σε χριστιανισμό η οποία παρουσιάζεται σαν αλλαγή κυβέρνησης, ο Χάρων (στη σειρά Χάρος ή κατά το Μένιππο, Χάρης) δε μπορεί να κλείσει βιβλία για την εφορία λόγω της εκκρεμότητας του Μένιππου. Πρέπει λοιπόν αυτός και ο Ερμής, που εμπλέκεται στην ιστορία, να καταφέρουν να κάνουν το Μένιππο να βγάλει λεφτά για να του δώσει αυτόν τον ένα οβολό που του οφείλει.

Μέσα στην προσπάθειά τους αυτή, περνάνε από διάφορες υπερβολικές καταστάσεις που προσπαθούν να σατιρίσουν και να καυτηριάσουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Διάφορες καλές ιδέες και κάποιες ενδιαφέρουσες στιχομυθίες εδω, στις περισσότερες περιπτώσεις όχι τόσο καλά δουλεμένες. Δυστυχώς όμως, δεν είναι αρκετές για να αντισταθμίσουν τις υπόλοιπες σκηνές που είναι μάλλον υπερβολικές και ανούσιες. Η επιρροή του South Park αλλά και της σύγχρονης αμερικάνικης τάσης χιούμορ είναι εμφανής και αυτό πολλές φορές είναι πρόβλημα. Πέρα από τη διαρκή αίσθηση του κλεμμένου και ξαναφορεμένου, υπάρχει και η ασυμφωνία του ρυθμού της ελληνικής γλώσσας με το ρυθμό της αμερικάνικης σκηνοθεσίας. Κάθε γλώσσα και νοοτροπία έχει το ρυθμό της και όταν δεν τον ακολουθούμε, το αποτέλεσμα μας ακούγεται ξένο και παράξενο (το λογοπαίγνιο επίτηδες, δε μπόρεσα να αντισταθώ) όπως όταν ακούμε μια ελληνική διασκευή αγγλικού ροκ τραγουδιού ή τον Παπανδρέου (μπαμπά ή γιο) να μιλάει.

Δεν ξέρω αν είναι ο ρυθμός της σκηνοθεσίας, η ποιότητα της ηχογράφησης ή η υπερβολική ηθοποιία, αλλά η αίσθηση του μεταγλωττισμένου έρχεται από το πρώτο λεπτό και θέλει πολλή προσπάθεια και συνήθεια από την πλευρά του θεατή για να φύγει. Ένα άλλο στοιχείο που συμβάλει σ’ αυτό είναι και το ασύγχρονο animation των χειλιών.

Κατά τα άλλα όμως το animation είναι ιδιαίτερα συμπαθητικό. Στυλ «χαρτονάκια» όπως αυτό του South Park, με ωραία δουλεμένες φιγούρες και ενδιαφέρουσες λεπτομέρεις. Η κίνηση (εκτός από αυτή των χειλιών) υποστηρίζει το σύνολο με αρμονικό τρόπο.

Μετά από όλα αυτά, η τελική αξιολόγησή μου για το «ΟΥΚ», όπως το αποκαλούν στη σειρά για συντομία («όχι ΟΥΚ, ΟΥ όταν δεν ακολουθεί φωνήεν!» φωνάζει μέσα μου το σπασικλάκι με τα παιδικά τράυματα και τη μάνα φιλόλογο), το οποίο έχω παρακολουθήσει ως το τρέχον (4ο) επεισόδιο, θα ήταν ένα επιεικές 5.5 στα 10. Μη με παρεξηγείτε, υποστηρίζω τέτοιες προπάθειες, αλλά θέλουν δουλειά, δεν είναι εύκολες.

Θα κλείσω βάζοντας ένα κλιπάκι από τη φρουτοπία για να θυμηθούμε τι σημαίνει μη-δήθεν σκηνοθεσία και ηθοποιία σε animation.

Separated at birth #6 24/11/2010

Δίδυμοι ή το ίδιο πρόσωπο;

Αυστραλία – Θεσσαλονίκη: ένας φραπές δρόμος 23/11/2010

Glykopatata… τυχαίο; δε νομίζω!

«Είσαι πολύ γλυκιά κοπέλα», «Δεν την πάω, είναι λίγο ξυνή», «Γλυκιά ζωή», «Πώπω πίκρα!», «Αχ! Τι γλυκός!», «Με πίκρανες»,…

Τόσες και τόσες εκφράσεις που αναφέρονται στη γεύση, χρησιμοποιούνται καθημερινά ..και όχι μόνο στην Ελλάδα (ενδεικτικά: «You’re very sweet», «Dolce vita», «Poh-poh bitterness!»). Η γεύση μαζί με την όσφρηση είναι οι αισθήσεις που αποτυπώνονται περισσότερο στο υποσυνείδητο. Συνδέονται άμεσα με τις αναμνήσεις μας χωρίς να φιλτράρονται καθόλου από το συνειδητό. Κοινώς, επιδρούν στο συναισθηματικό μας κόσμο περισσότερο από ότι στο λογικό. Εξ’ ου και οι παραπάνω εκφράσεις. Γνωρίζαμε λοιπόν ως τώρα ότι έχουμε γευστικούς κάλυκες που αναγνωρίζουν τέσσερις διαστάσεις της γεύσης: γλυκό, πικρό, ξυνό και αλμυρό. Προσφάτως έπεσε στα χέρια μου το εξής κείμενο:

Μέχρι το 2.000 μ.Χ. η Δύση δεν παραδεχόταν παρά μόνο τέσσερις βασικές γεύσεις – ξινό, γλυκό, πικρό, αλμυρό. Με την έναρξη του 21ου αιώνα Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν πάνω στην ανθρώπινη γλώσσα γευστικούς κάλυκες που η μόνη τους δουλειά είναι η ανίχνευση του Umami της 5ης βασικής γεύσης. Αν και η Δύση κώφευε όλα αυτά τα χρόνια ο Ιάπωνας χημικός Κικουνάε Ικέντα είχε ανακαλύψει από το 1908 αυτή την 5η μυστική γεύση που την νοιώθουμε πολύ χαρακτηριστικά στον γιαπωνέζικο ζωμό dashi, στην σόγια σως, την ντομάτα, την παρμεζάνα, την αντσούγια, την τρούφα, το πράσινο τσάι. Ουσιαστικά το Umami είναι ταυτόσημο μ’ αυτό που στις τροφές αντιλαμβανόμαστε ως βαθιά νοστιμιά, αν δε σκεφτούμε ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση Umami παρατηρείται στο μητρικό γάλα, η 5η βασική γεύση αναδεικνύεται στην πιο σημαντική από τις υπόλοιπες 4 αδερφές της με σαφείς …υπαρξιακές διαστάσεις. Ο έντονος προβληματισμός γύρω από αυτή την ουσιαστικά μυστική μέχρι τώρα γεύση στη Δύση οδηγεί τη σύγχρονη γαστρονομική δημιουργία σε νέα μονοπάτια καρυκευμένα με προβληματισμό γύρω από το ουσιαστικό και το νόστιμο στη σημερινή εποχή.

Ορισµένα από τα πιο UMAMI τρόφιµα είναι το µοσχάρι, τα αλλαντικά από χοιρινό (λουκάνικα, µπέικον, προσούτο), το χοιρινό, τα ωριµασµένα τυριά (παρµεζάνα, τσένταρ, γκούντα) το φαγκρί, το σκουµπρί, ο µπακαλιάρος, οι αντσούγιες, τα στρείδια και τα µύδια, οι ντοµάτες, το κινέζικο λάχανο, οι πατάτες , οι γλυκοπατάτες, οι µελιτζάνες, και τα καρότα, η τρούφα και γενικά τα µανιτάρια και κυρίως τα αποξηραµένα (πορτσίνι, σιιτάκε), η κέτσαπ, η σόγια σος, το µίσο.

Που να τό ‘ξερε ο φουκαράς ο Βέγγος να βάλει «κοντοσούβλια» αντί για «κουρκουμπίνια»

Φαίνεται λοιπόν, ότι η νοστιμιά είναι αντικειμενική διάσταση της γεύσης. Αυτό δε σημαίνει ότι μας αρέσουν όλους τα ίδια φαγητά, αλλά όπως λέμε «εμένα δε μ’ αρέσουν τα γλυκά», «εσένα δε σ’ αρέσουν τα πικρά» κλπ, τώρα μπορούμε να λέμε «εμένα δε μου αρέσουν τα νόστιμα», «Είναι πολύ νόστιμο, δε μ’ αρέσει» ή όπως «Πόσο ξινό το θέλεις;» θα μπορούμε να ρωτάμε «Πόσο νόστιμο το θέλεις;», «Νόστιμο, μέτριο ή σκέτο;», «Χάλια το φαγητό γυναίκα! Το έχεις κάνει πολύ νόστιμο!». Εγώ θα προτιμήσω το αμετάφραστο (旨味) και θα πω: «Glykopatata, είσαι και πολύ umami, ρε παιδί μου!»

Reality bites 22/11/2010

Καινούριο reality;;;